Había un coxo chamado Xesús que meteu unha lebre nun caixón e cebouna para o día da festa de San Xoán. Dous días antes, a lebre fuxiu. A cantiga que se inventou dicía:
O pobre do Xesusiño
non paraba de chorar,
que a lebre comeulle
tres sacos de grá.
E foron Lucas e Quiroga
para a matar.
A Quiroga de tanto correr
xa lle pingaba o bigote,
e dicía: O caracha, non corro máis
sen o viño do pipote.
E a condenada da lebre
por onde ela andará...
O día cinco de xaneiro
pasou a ponte de Saá
e a lebre non levaba moito medo,
que se puxo a pacer
nas herbas do Cubelo.
Nome do informante: Mª do Carme
Idade : 62
Relación : veciña
Nome casa: casa de Buxán
Lugar : Buxán
Parroquia: Roimil
