Cóntase que en Guldriz había unha meiga que che maldicía calquera cousa que fora túa. Esa maldición podía consistir en que non nacera herba no teu prado para a ensila, matarche as pitas para así quedar sen ovos...
Só había unha maneira de que non che fixera nada. Cada certo tempo tíñaslle que dar unha parte do que a ela lle fixese falta para así ela vivir de nós e non ter que traballar nada.
Pero claro!, naquel momento que case non había para os donos, moito menos para a meiga que non merecía nada.
Un día unha señora que se decatou de que a meiga saíra, entrou na súa casa e viu que tiña uns botes con unhas únicas apócemas para facer ben e para facer mal. Ela desfixo as apócemas malas para que non poidera maldicir a ninguén.
Despois avisou a todas as persoas que non lle deran nada xa que non lle podían facer nada malo.
A meiga ao darse conta de que non lle daban nada decidiu botarlles un meigallo a todos os veciños por non ter piedade dela. Ao darse conta que lle botara as apócemas boas e que agora xa non se podía facer nada para maldicilos, decidiu marchar para outro pobo e deixar este en paz xa que agora xa non podían facer nada para que lle deran de comer.
Os veciños sabían que a meiga fixera que todo lles fora ben, e que agora non os podía deixar sen herba, sen ovos... E moito máis contentos se puxeron ao saber que por fin a meiga marchara e nunca máis os ía molestar. En honor á señora que os salvou de quedar na ruína, decidiron que a maior parte das decisións para o ben do pobo as tomara ela.
Informante: Maria Divina Pérez Gómez
Idade: 49 anos
Relación: Nai
Lugar: Guldriz
