O castro de Guldriz

A xente maior conta que ata hai un tempo, no castro de Guldriz ( chamado A Rodela) víanse claramente casetos onde antes vivían os mouros. 

Encontrábanse moedas de cobre e ata de prata, e tamén rodas de muíños, cachos de moldes de barro... Víanse pitos que aparecían e desaparecían sen saber por onde.

Cóntase que a xente que encontraba moedas e ía comprar uns becerros, ou outra cousa calquera, que se dicía de onde lle viñeran os cartos non tiñan sorte, xa que lle morrían todos.
Tamén dicían que había un camiño desde A Rodela ata Seixalbo que pasaba por debaixo da terra, que era  por onde ían os mouros.
Tamén falaban de que dentro do castro había un cemiterio, e ao seu lado unha estrada de pedra por onde pasaban todos os veciños para poder chegar aos pozos e beber auga.

Moitos veciños pensaban que na Rodela había moita riqueza.
Un día foron onda o cura da parroquia para que bendicise o castro a ver se saían moedas de ouro. 
Cando o señor cura empezou a recitar unhas palabras do seu libro, a terra abriu unha gran greta pola que saían bichos de todas as clases. A xente berroulle ao cura:
--Mire señor cura, mire que cousas tan extrañas saen de esa greta!.
O cura mirou e quedou cego. A xente corría pola leira abaixo toda asustada. O cura quedou só e desleu o que dixera antes, para poder marchar.

Na actualidade o castro da Rodela perténcenos como propietarios porque os meus pais compraron dita parcela.
Esta información achegouma a miña avoa, Carmen Redondo López que ten 72 anos. É da casa de Meregildo (Guldriz)