Hai anos, un home que era canteiro, cando regresaba pola noite do seu traballo cara a súa casa, todos os días atopábase cunha vella fiando o liño na roca. A vella non lle falaba e escondía a cara. Entón o home, a partir deste momento, tiña moito medo, incluso vía luces no ceo.
Eran as meigas!
Tamén se decía que a vella era unha veciña do lugar que pola noite vixiaba que a auga dunha fonte próxima fora regar ó seu prado, e non ó dos veciños.
Este canteiro evitaba pasar por ese lugar sempre que fose noite, xa que naqueles tempos camiñábase a pé.
Anos máis tarde, cando abondaba a pólvora, o home dicía que xa non había meigas, pois elas tiñan medo aos tiros.
Eran as meigas!
Tamén se decía que a vella era unha veciña do lugar que pola noite vixiaba que a auga dunha fonte próxima fora regar ó seu prado, e non ó dos veciños.
Este canteiro evitaba pasar por ese lugar sempre que fose noite, xa que naqueles tempos camiñábase a pé.
Anos máis tarde, cando abondaba a pólvora, o home dicía que xa non había meigas, pois elas tiñan medo aos tiros.
Contado por J Antonio Penas—pai--(46 anos)
Condes
Recollido por Miguel Penas Boado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario