Nunha aldea, vivía un labrego que tiña algúns animais. Un deles era un burro que sempre andaba carretando a fariña para os porcos.
Cando saía cara ao muíño, cargado de peso e cheo de fame e de frío, sempre vía quedar ós porcos moi cheos de comer, moi finos e moi descansados. O pobre burro envexaba a vida que levaban os porcos. Pero, el tamén pensaba como acabaría o asunto.
Foron pasando os días e chegou o día da matanza. O burro, cando viu que mataban ós porcos dixo, todo convencido:
--Ai, compañeiros, xa me parecía a min que tanta felicidade e tanta boa vida non ía rematar ben!.
Cando saía cara ao muíño, cargado de peso e cheo de fame e de frío, sempre vía quedar ós porcos moi cheos de comer, moi finos e moi descansados. O pobre burro envexaba a vida que levaban os porcos. Pero, el tamén pensaba como acabaría o asunto.
Foron pasando os días e chegou o día da matanza. O burro, cando viu que mataban ós porcos dixo, todo convencido:
--Ai, compañeiros, xa me parecía a min que tanta felicidade e tanta boa vida non ía rematar ben!.
Contoumo a miña nai, Mª Fe Fernández Rodríguez de Casa de Bibiana de Carballo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario